Honowanie – gładzenie
proces maszynowej obróbki celem otrzymania wysokiej dokładności wymiarowo-kształtowej wraz z określoną kierunkową strukturą i chropowatością, które korzystnie poprawiają współpracę ruchową elementów. Obróbkę tę stosuje się najczęściej po standardowych procesach takich jak wiercenie lub toczenie, celem uzyskania dokładnego wykończenia powierzchni, nadania jej odpowiedniej średnicy i pozbycia się niedoskonałości kształtu. Podczas honowania usuwane jest 0,03-0,3 mm, co pozwala skutecznie konkurować z wytaczaniem lub szlifowaniem.
Honowanie zaliczane jest do dokładnościowych obróbek ściernych i wykorzystywane przede wszystkim do obróbki wewnętrznych powierzchni walcowych. Obróbka ta pozwala na osiągnięcie IT4-IT6 klasy dokładności i chropowatości na poziomie Ra0,02÷Ra1,3. Obecnie zastosowanie przeważnie ogranicza się do obróbki powierzchni walcowych. Jednak formalnie wyróżnia się oprócz gładzenia otworu także honowanie:
- wałka,
- płaszczyzny,
- uzębienia (wstępne i wykańczające).
Gładzenie to obróbka wykańczającą, określana procesem mikroobróbki ze względu na charakter jakościowy związany z uzyskiwanymi dokładnościami wymiarów geometrycznych (tolerancje na poziomie 0,25 μm), błędami kształtu (0,5÷1,0 μm) oraz chropowatością powierzchni. Honowanie nazywane mikroskrawanie stosowana najczęściej do obróbki zróżnicowanych gabarytowo przedmiotów i rożnych powierzchni (np. powierzchni wewnętrznych cylindrów silnika, lufy pistoletu).
W procesie gładzenia stosuje się ciecze smarująco-chłodzące, których zadaniem jest odprowadzanie energii cieplnej ze strefy procesu obróbki. Dodatkowo wytwarzana jest cienka warstwa filmu smarnego, który oddziałuje na rzeczywiste naciski osełek na powierzchnię obrabianą.